Οι αναγνώστες

Οι αναγνώστες
"Τα βιβλία που έχουμε ανάγκη είναι εκείνα που πέφτουν σαν το τσεκούρι στην παγωμένη θάλασσα της ψυχής μας". Franz Kafka

Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2016

Ύπαρξη στην βροχή

Ύπαρξη στην βροχή   του Ηλία Μάκη

Ο χρόνος μου κυλάει αργά, χάνεται στην κοινή λήθη
το είναι μου παγωμένο, στην περίσσια σιωπή
των σκιών του παρελθόντος και στο οδυνηρό παρόν.
Το μέλλον ανέλπιδο! Πάει καιρός που δεν υπάρχω!

Σταγόνες βροχής με ξεπλένουν, η ζωή μου κλαίει μέσα στην φύση.
Και κάτι απ’ την προσωπική μου αγωνία
υπάρχει σε κάθε σταγόνα, καθώς η θλίψη του κόσμου
χύνεται αδιάκοπα, ανώφελα πάνω στην γη!

Σταγόνες βροχής ακατάπαυστες κι η ψυχή μου υγρή απ’ το άκουσμα τους.
Οι γκρίζες ώρες πίσω μου απλώνονται στο άπειρο
κι οι στιγμές μπρος μου σέρνονται νωχελικά.
Πάει καιρός που δεν ζω!

Όλα πεθαίνουν μέσα μου, ακόμη
κι η γνώση ότι μπορώ να ονειρεύομαι
εσένα, μονάκριβέ μου Έρωτα!

Το όνειρο που μου υπόσχεται το αδύνατο
την ένωσή μας, σε ένα νέο παρελθόν
ήδη, εξ’ ορισμού, μου το στερεί!
Αλλά το όνειρο που μου υπόσχεται το δυνατό,
την ένωσή μας σε μια νέα Δημιουργία
αφήνει την λύση στην ίδια την ζωή!

Τι Αρετή να πετύχει κανείς
αυτό που δεν μπορεί να φτάσει,
να υπερνικήσει την ίδια
την πραγματικότητα του κόσμου!

Σήμερα βρέχει ασταμάτητα,
ίσως αύριο ξυπνήσω πάλι
μόνο για μένα τον ίδιο
και ξαναπιάσω το νήμα της ύπαρξής μου.

Δεν ξέρω αν θα είμαι περισσότερο ή λιγότερο ευτυχισμένος
δεν ξέρω τίποτα, παρά μόνο ότι θα στέκομαι είτε γυμνός…
είτε ντυμένος το κουρελιασμένο, πλέον, ένδυμα του ιδεώδους,
το οποίο με τόση αγάπη, σχεδόν λατρεία, είχες κάποτε φτιάξει για μένα!

Τι Όνειρο αλήθεια, να ύφαινες λέει στο
εργαστήριο της ψυχής σου μια καινούρια φορεσιά…
Σε αναζητώ ψάχνοντας τον εαυτό μου.
Πάει καιρός που δεν είμαι Εγώ!

Χάνομαι στην βροχή,
σε μια διακοπή της αναπνοής του χρόνου,
σβήνει η φωνή μου, θαρρείς και το να προφέρω
αυτά τα λόγια, απαιτεί μια παράξενη τόλμη:
-Με είμαι! Αγαπώ σε!